Sinds vorig jaar kent Heerlen een nieuw Roots & Americana festival: de Southern Rootsnight. Het is het kleine broertje van de Southern Bluesnight, maar dan meer gericht op roots, Americana en singer-songwriters muziek. Het vindt jaarlijks plaats in april in het Cultuurhuis Heerlen. Nu volgt er ook een club editie van deze avond. Amos predikt blues, boogie en soul. En, met een café optreden van Phil Bee Three.

In het café kan je terecht voor een kruisbestuiving van blues, Americana en soul door Phil Bee Three. De band rondom zanger Phil Bee (winnaar Dutch Blues Awards – ‘beste vocalist 2015’) speelt twee sets: voorafgaand aan Dale Watson en voorafgaand aan The Reverend Shawn Amos. De frontman van Phil Bee’s Freedom, wordt vergezeld door gitarist Guy Smeets en bassist Wil Hermens. De 18-jarige Guy Smeets speelt met de soul, het gevoel en de techniek van iemand die driemaal zijn leeftijd heeft. Bassist Wil Hermens (Phil Bee’s Freedom) zorgt voor het fundament voor deze twee solisten.

Voor de optredens hadden we twee interviews gepland. Het éérste mochten we doen met de Texaan (“a tattooed stubbornly independent outsider” – “een getatoeëerde koppige onafhankelijke buitenstaander”) Dale Watson. Voor we er aan beginnen, wil ik hem kort even voorstellen!

Soms ben je bestemd om muzikant te worden. Voor Dale Watson en zijn broer Jim, die opgroeiden in Pasedena, TX, gold dit zeker. Overdag werken en ‘s nachts optreden in locale clubs en honky tonks. In 1988, Dale is dan zesentwintig, verhuist hij naar LA, waar hij gaat spelen in de huisband van The Palomino (country) Club en waar hij enkele singles opneemt. Uiteindelijk verhuist hij naar Austin, TX, waar hij een backing band The Lone Stars opricht. Bij Hightone brengt hij in 1995 zijn debuut album ‘Cheatin’ Heart Attack’ uit. Nadat zijn vriendin Terri Herbert (de moeder van zijn twee dochters Raquel en Grace) in 2000 overlijdt in een auto ongeval, brengt Dale in 2001 ‘Every Song I Write Is For You’ uit als tribute album. Dat Dale ook een boontje heft bewijst hij met ‘The Truckin’ Sessions’ [1998-2009:vol2-2014:3CD-2015:vol3]. Dale’s laatste album ‘Call Me Insane’ (‘Noem me Gek’) [2015] werd opgenomen in Austin Texas met gerenommeerde producer Lloyd Maines (Robert Earl Keen, Jerry Jeff Walker…). Dale Watson is een van die ‘hardest working men in showbiz’ met een legendarische status. Hij is meer dan 300 dagen per jaar op pad met zijn gitaar. Deze week was hij in Heerlen tijdens de tweede Southern Roots Clubnight. Wij van Rootstime, wij waren er bij!

Mr. Dale WATSON, hello and welcome in the Netherlands! Thank you for your time and for offering us the possibility to do this interview for Rootstime .

Mr. Watson, vandaag treed je op in Heerlen tijdens de Southern Roots Clubnight. Dit kan omdat “roots” een grote “melting pot” van genres en stijlen is en waarin je ook “country” vindt. Vaak geldt “when you don’t fit, you’re country…” Ben je hier vandaag met je show dan op de juiste plek? 

Het is volstrekt normaal dat ik vanavond hier ben. Ik sta op de juiste affiche geprogrammeerd.

Met je mix van honkytonk, Western swing en rockabilly, ben je meer een “outsider” in de country scene. Je reageert tegen de mainstream country. Is dit correct, of hoe zou je zelf je stijl omschrijven, waar zou je jezelf plaatsen?

Ik noem mijn muziek zelf “Ameripolitan”. Country muziek was mijn muziek, maar is het nu niet meer, ook al word ik nog vaak een country muzikant genoemd.

Wat de meesten nu als country muziek beschouwen, heeft niets meer met mijn muziek, met de muziek die ik vandaag breng, te doen. Vandaar dat ik het zelf Ameripolitan noem. Ik beschrijf het als originele muziek met roots invloeden. Het verschil met Americana is, dat Americana oorspronkelijke muziek is met folk en rock invloeden. Mijn muziek start met Jimmie Rodgers, Hank Williams en Johnny Cash. Americana begint met Woody Guthrie, Bob Dylan en enkeld andere heren.

Ja, ik reageer tegen de conventionele “mainstream” country. Heel zeker! Je moet het echter niet zien als reactie tegen iets, want ik heb heel lang country muziek gezongen. In mijn éérste album ‘Cheatin’ Heart Attack’ [1995] zing ik het in “Nashville Rash”:

“Help me Merle, I'm breakin' out in a Nashville rash
It's a-looking like I'm fallin' in the cracks
I'm too country now for country, just like Johnny Cash
Help me Merle, I'm breakin' out in a Nashville rash…”

Wat ik nu doe, is het positieve accentueren. Daarom is er ieder jaar in Austin in februari de Ameripolitan Music Awards. Het is een show, waarin we de Ameripolitan Music Awards uitreiken en e.e.a. positief in de aandacht brengen. De Brit Charlie Thompson won dit jaar de “Honky Tonk Male” Award en een Zweeds band The Country Side of Harmonica Sam de “Honky Tonk Band” Award. Er komen artiesten uit Noorwegen en Portugal naar het gala in Amerika. Ook DJ’s, festivals, zalen… krijgen een award. Wij geven de artiesten erkenning en waardigheid, want de muziekindustrie negeert vaak roots artiesten.   

Was je (samen met je broer Jim Watson) voorbestemd om muzikant te worden?

Mijn vader was muzikant, hij speelde in de weekends en mijn broers Donny en Jim speelden in een band. Jim leerde me gitaar spelen. We hadden even samen een band, maar dat stelde allemaal niet veel voor. 

Door wie was / ben je beïnvloed? Je noemde net al Johnny Cash?...

In muziek kan je de Nashville invloeden horen. Als je die vraag stelt bij de mensen die in Nashville optreden, noemen ze Merle Haggard, John Jones, Johnny Cash… Als je naar hen luistert, klinken ze als een jongensband, als Boys II Men, als New Kids on the Block…

Als je naar mijn invloeden vraagt, dan is het iemand die ik hoor en die ik er uit pik, omdat hij me intrigeert, aanspreekt. Als je echt door iemand beïnvloed bent, kan je dat niet wegsteken. Johnny Cash, Bob Wills, Merle Hagard… ze zijn allemaal belangrijke muzikanten.        

Je bent verschillende keren verhuisd, maar je bent uiteindelijk teruggekeerd naar TX. Wat maakt van Texas de muziek staat, “the state of Western swing music”?

Ik hou veel van Pasadena*, Texas. Er zijn de “beperkingen” die de club eigenaars de muzikanten opleggen. Je moet er spelen, wat er op de radio gespeeld wordt. Het zijn meestal top 40 nummers, die op zich géén slechte nummers zijn. Zij spelen er Johnny Cash, Hagard en George Jones. Alleen originele muziek komt er niet ter sprake.

Toen ik een nummer van mijn vriendin Rosie Flores* wou zingen in LA, vond ik plaatsen, waar ik mijn eigen songs kon zingen. Ik was in LA toen de Bakersfield* Sound revival plaats vond. Ik heb daar toen geleerd wat line dance betekende. Gelukkig is die trend in Amerika zowat voorbij. Ik werd er gewoonweg ziek van toen ik Nashville was.

In Austin, TX, kan je je eigen ding doen, je eigen muziek zingen. Daar is originaliteit belangrijk.       

[“Je hebt een heel uitgebreide muziek discografie. Wat zijn voor jou persoonlijk de belangrijkste albums? Ik noteerde voor mezelf: je éérste album (‘Cheatin' Heart Attack’ [1995]), de ‘The Truckin’ Sessions’ [1998-2009:vol2-2014:3CD-2015:vol3], ‘Every Song I Write Is For You’ (voor zijn overladen vriendin Terri) [2001]. En, ‘El Rancho Azul’ (met daarop zijn signature single "I Lie When I Drink"?...

Ja het is een lange lijst die ik in die eenentwintig jaar opgebouwd heb. Ik denk dat ik negenentwintig albums opnam. De fotografe die vanavond ook hier aanwezig is voor de show, nam de foto’s voor mijn éérste album ‘Cheatin’ Heart Attack’ [1995]. Het was eenentwintig jaar geleden, dat ik haar nog eens zag. Ongelooflijk!
Ik noemde al welke albums mij in de lijst opvielen. Wat zijn jou keuzes?   
Ik werk voor mijn shows nooit met een setlist. Ik moedig het publiek altijd aan om nummers te kiezen. Ik ben zelf naar concerten van mijn “helden” geweest en ik hoopte dat ze bepaalde nummers zouden spelen. De meeste bands spelen hun set list, soms enkele van hun hits en meestal nummers van hun nieuwe album. Ik heb daar nooit van gehouden. Daarom vraag ik het aan het publiek. Zo herhaal je nooit een set en zo ken je ook hun favoriete nummers en dit op verschillende plaatsen.
Ben je een truck liefhebber?
Vaak vragen ze de truck songs. Mijn vader was truck chauffeur en er zijn sateliet radio stations, die enkel truck songs uitzenden. Ooit deed ik een truck stop tour. Ik probeerde met de truck albums ook mee te gaan met de tijd door nieuwe, hedendaagse termen te gebruiken. Alle films over trucks die in de jaren ’70 uitkwamen, heb ik gezien. Fantastisch! Ondertussen volgde ik zelf rijles en mag ik zelf ook met een truck rijden. Ik doe dit wel eens tijdens een tour.       

‘Call Me Insane’ [2015] was voorlopig je laatste studio album. Ben je zelf niet “insane” om jaarlijks nog altijd 300 shows te doen? Je kreeg de bijnaam “hardest working men in showbiz!…”.

Het is een album waar ik erg fier op ben. Van de meeste albums ben ik zelf de producer, van dit album niet. Lloyd Maines* is een geweldig producer. We hebben al veel eerder, twintig jaar lang, iets samen willen doen. Nu hebben we tijd vrij gemaakt, eindelijk!
Wat heeft hij nog meer kunnen toevoegen?
Hij maakte het album, zo eenvoudig is dat!
Ben je met 33 shows per jaar “insane”?
(Gelach!) 300 Lijkt veel, maar vele shows doe ik in een kleine area, in de staat Texas, in Houston, Dallas, San Antonio... Texas is groot, “but we fix it”!  

Hoe verschillend is het album, vergeleken met je eerste albums?

Ik hoop dat ze verschillen! Ik probeer te groeien als songwriter en als producer en ik  hoop dat dat me lukt.

‘Call Me Insane’ gaat over een realtie die ik had met iemand. Toen ze wist dat ik al vier keer getrouwd was, zei ze tegen me dat ik zeker krankzinnig moest zijn, om nog eens te willen trouwen. Dat is de betekenis van “insane”, dingen blijven herhalen.

Je live album ‘Live at the Big T Roadhouse’ is speciaal. Je treedt op tijdens een “Chicken S#!+ Bingo show” in je bar in St. Hedwig, Texas…

Het verhaal van de show en de kippen die ergens in een vakje hun sh*t achter laten is echt. De aanwezigen kunnen een gok uitbrengen en wat geld verdienen, not the big money! In Californië, waar ik ooit optrad, gebeurde het allemaal achter gesloten deuren en was het toen nog illegaal. Wat we nu doen, mag. Al het geld, zo’n 114 dollar, gaat naar de winnaar. We doen het nu al zeventien jaar. We deden ook een Chicken Shit Bingo Tour. We waren in Engeland en we deden het daar ook.

Heb je zelf ook een “still want to do list”? Plaatsen waar je wil spelen, personen met wie je wilt spelen?...

Natuurlijk. Ik zou graag een album willen doen met duetten. Er zijn vele zangers en zangeressen, die ik bewonder en met wie ik iets zou willen samen doen. Maar, ik zou het anders willen doen.
Ik heb ook al enkele nieuwe nummers geschreven en, ik ben inderdaad met een nieuw album bezig.

Waar ben je hat turns you on beside music?

Met de motor rijden. That’s it… (na even nadenken) En, aan de bar hangen. Aan mijn bar hangen, want ik ben de eigenaar. Ik ben altijd wel met iets bezig…

Vanavon: wat mogen we van de show verwachten? Wat ga je brengen, want er is géén setlist?...

Of ze mijn nummers kennen? Ik doe dit al lang en doe dit in verschillende landen. Ook in Japan en daar spreken ze geen Engels. We spelen onze nummers en die nummers waarvan we denken, dat men ze wil horen, want principieel heb ik géén setlist.
De band? Dat is mijn tour band, dat zijn mijn muzikanten.

[Line-up: Dale Watson (zang, gitaar) / Chris Crepps (staande bas, zang) / Mike Bernal (drums) / Don Pawlak - (pedal steel gitaar, zang) / nvdr]

Nog een allerlaatste vraag: wat heb je over jezelf geleerd door je muziek?

Dat ik een verschrikkelijk leven lijdt, maar dat wist je al na de ”insane” vraag!... (Gelach)
Dat ik nog altijd veel van mijn muziek hou en dat de reis nog verder gaat, zolang als we er maar plezier in hebben. Dat heb ik met de band waar ik nu mee speel. Dat is een van de belangrijkste dingen… Having fun…

Mr. Dale Watson, that were my questions. Thank you again for your time and thank you for your music! Enjoy your stay in Holland…

Eric Schuurmans

meer foto's

DALE WATSON 'Soundcheck' @ NIEUWE NOR, HEERLEN - 28/10/16